CHILLAXING :D

Zo…daar zijn we weer !

Weer even een update voordat jullie beginnen te denken dat we ontvoerd zijn door hobbits ;)

Inmiddels alweer een maand de globetrotters aan het uithangen op het Zuidereiland en voor het eerst op de “bewoonde wereld” waar internet geen overbodige luxe is.

Queenstown is de stad waar we nu onze tijd doorbrengen met ons oriënteren op het werk/woofen, waar we ons de komende op willen gaan richten. Het vrije leventje in onze VAN is genieten en zeker iets wat we nog graag voort willen zetten om de rest van dit mooie land te ontdekken, voordat we door de gates van Nederland naar buiten komen gewandeld.

Maar voor nu, hebben we de geldboom in Nieuw Zeeland nog niet ontdekt en moeten we ook aan de portemonnee denken. Alleen al werken op een boerderij tegen kosten en inwoning zal een heleboel kosten dekken. Daarbij komt ook dat we allebei de kriebels hebben om wat nieuws te gaan ondernemen en iets te gaan doen/te kunnen betekenen.

De afgelopen weken hebben we ons vooral bevonden in plekken waar een dorp, nog niet half zo groot als Nistelrode, al een stad werd genoemd en ze niet meer nodig leken te hebben dan een buurtsuper. We maakte lange afstanden waarin we vooral omgeven waren door natuur.

Na onze boottocht van Wellington naar Picton, hebben we onze voortgezet naar het Abel Tasman National Park…geweldig mooi daar ! Tracks door oerwoudachtige bossen die uitkwamen op lange goudgele stranden. Een goede lunch en een frisse duik in de zee, waren een ware beloning na een lange wandeltocht . Het mooiste vind ik de diversiteit van de natuur… je komt in een tocht van 6 uur, in hetzelfde gebied, door verschillende soorten stukken bos, dat er iedere keer weer anders uitziet en anders ruikt. Je vergeet de tijd en kunt je gedachten lekker af laten dwalen tijdens het wandelen.

Na Abel tasman, zijn we naar het noordeljkste puntje van het Zuidereiland gereden, Cape Farewell. Hierna hebben we onze tocht voortgezet via de Westcoast en de gletsjers van Frans Josef en Fox Glacier bewonderd. De Westcoast, een onwijs mooi gebied, vooral wanneer je uitkijk hebt op The Southern Alps. Het enige nadeel is de sandflies, waar we beiden nog nooit van hadden gehoord, voordat we ze hier ontdekt hadden. Je ontkomt er ook niet aan. Het zijn een soort van fruitvliegjes die werkelijk overal zitten, ze steken je helemaal lek met bultjes die nog erger jeuken dan muggenbulten. Na een week constant “kill them all” geroepen te hebben en rondgelopen te hebben met lichamen die eruit zagen als The Soutern Alps zelf, ontdekte we dat er speciaal spul voor bestond. Wat een verlossing !

Het reizen samen met Justin gaat ook super :) het gaat heel vanzelf en gemakkelijk...ik merk dat we dezelfde behoeftes en verwachtingen hebben, wat goed werkt samen...we leren elkaar op een andere manier kennen die ons naar mijn idee nog dichter tot elkaar brengt...
Mama had een boekje voor ons gemaakt voordat we gingen waar een tekst instaat die me iedere dag bijblijft en denk ik t meest waardevol en belangrijk is als je samen reist..."zorg goed voor elkaar, geniet van elkaar en respecteert elkaars "zijn"....vooral dat laatste...we zijn natuurlijk 24/7 bij elkaar... door dezelfde behoeften, ideeën en het wederzijds aanpassen daarvan gaat het als vanzelf...maar we zijn en blijven natuurlijk wel verschillend, waardoor we de dingen niet alles op dezelfde manier aan zullen pakken, wat af en toe ook voor irritaties kan zorgen...bijvoorbeeld Justin die eerst 10x nadenkt voordat hij iets doet en het meestal meteen goed doet, en ik die eerst doet en dan denkt en vervolgens er al lerende achter komt wat de beste manier is...door de manier van de ander te respecteren, kun je heel veel samen en is het goed zoals het gaat, ook al zou jij het anders hebben gedaan...ben blij dat ze me dat meegegeven heeft :)

Afgelopen week, toen we in Queenstown zaten, had wat mailcontact met Wilco, de vriend van mijn zus Esther....zij hebben, net als wij nu, twaalf jaar geleden ook een jaar rondgetrokken in Australië en Nieuw Zeeland en hebben daar een stel ontmoet, die nu met hun kinderen in Nieuw Zeeland wonen. Wilco liet ons weten dat ze in Winton wonen, een plaatsje dichtbij Queenstown en gaf ons de gegevens waarmee we contact op konden nemen. Ik heb ze meteen gemaild voor een bezoekje.
Vanaf het eerst mailcontact waren ze superrelaxed, open en gastvrij...ze stelde voor dat we langs konden komen om een aantal dagen met hen en de kinderen door te kunnen brengen. En vroegen er meteen bij of we daarna , inmiddels alweer dit weekend, op hun huisje en de hond wilde passen. Ze gingen een weekendje weg en ze dachten dat wij na een maand kamperen wel toe waren aan wat luxe. Maar vooral veel zin hadden om te chillaxen, zoals ze dat hier noemen :)

Dat kwam als geroepen...want Justin en ik waren net op t punt dat we allebei voelde dat we even wat anders wilde. Het klinkt verwend...i know….

Vooral omdat ik weet dat wij een leven hebben waar veel mensen van dromen nu....dat besef ik me ook en we genieten er ook echt volop van. Er gaan niet veel dagen voorbij dat het niet door mijn hoofd schiet of we niet tegen elkaar zeggen hoe goed we het hebben en hoe blij we de stap hebben genomen om dit te doen.
Maar na een maand in een bed achter in de auto slapen, op basics campings met alleen een kraantje voor de afwas….is een warme douche en een fijn bed meer dan goddelijk! Moet zeggen dat de uitspraak die zegt dat je pas iets mist wanneer het er niet meer is, hier goed van toepassing is. Dingen die we in Nederland zo vanzelfsprekend doen, zoals wel twee keer per dag warm douchen zonder er bij stil te staan, ga je op deze manier zeker meer waarderen.  Zeker wanneer het allemaal niet zo vanzelfsprekend meer is.

Al moet ik ook toegeven dat je erg creatief wordt als het allemaal niet meer zo voor handen is en je manieren probeert te zoeken om alles zo goedkoop mogelijk te doen. De zoektocht naar invalidentoiletten in grote steden, om je vervolgens daar op te sluiten voor een wasbeurt, had ook wel weer iets ;) De openbare barbecue aan het meer in Queenstown iedere avond claimen, om op te kunnen koken, was super. Of , ik die me in de ochtend, tijdens het wegrijden van de camping, onder de dekens verstopte voor de ranger met Justin als bestuurder die een verhaal verzon waarom ik die nacht niet bij hem had geslapen.

Leuk  …..Toch wilden we weer even wat verandering, zodat het kamperen niet iets zou worden dat meer als een opgave als een gift voelde, door de kosten die we wel hebben. En we dachten dat als we een tijdje weer wat anders gaan doen, we het straks weer meer kunnen waarderen...om weer even terug te komen op de uitspraak dat je iets mist wanneer het er niet meer is ;)

Daarna kunnen we weer de boefjes uithangen 

Anyway…de campervan staat inmiddels alweer vier dagen stil op de oprit van Stephanie en Jeff. Na twee heerlijke dagen doorgebracht te hebben met hen en hun dochters, hebben we nu het rijk voor ons alleen . Waar we optimaal gebruik van maken  Door de auto en onszelf een grote schoonbaak/onderhoudsbeurt geven, lekker schoonweken in bad, wasjes draaien, spelen met de hond, contacten met het thuisfront, maar vooral chillaxen! Zoals jullie misschien gemerkt hebben, mijn nieuwe favoriete nieuw geleerd woord  And i love it !

Morgen komen ze weer thuis en hebben alweer van alles in petto met ons te gaan doen, willen laten proeven en ervaren. Wordt blij van het feit dat er mensen bestaan zoals zij  Al merk ik ook dat zij waarschijnlijk niet de enige zijn in NZ, maar het ook een stukje cultuur is. Overal waar je komt, vooral in de dorpjes, zijn ze vriendelijk en willen je oprecht helpen. Misschien is het ook een stukje mijn goedgelovigheid of naïviteit, wat maakt dat ik het zo ervaar. Maar heb het idee dat de cultuur hier wel wat meer gericht is op samenhorigheid i.p.v. het individualistische . Een vanzelfsprekend wederzijds vertrouwen in elkaar. Alleen het feit al dat Steph en Jeff ons vragen om op hun huis en hond te passen, terwijl ze ons nog niet kennen, laat staan gezien hebben, zegt veel over de mentaliteit .

Naast chillaxen, hebben we ook nog wat nuttigs gedaan We hebben ons georiënteerd en geschreven naar wat WOOF-adressen. De vervolgplannen staan alweer te wachten. Zoals het er nu naar uitziet gaan we hier woensdag weg, om vrijdag aan te kunnen komen op ons volgende adresje, waar we kunnen gaan WOOFEN. We zijn aangenomen en gaan werken op een biologische boerderij tegen kosten en inwoning. Als het goed is wordt onze woning een truckhouse, met een bed, douche en keuken! Een ervaring om dichter bij de mensen hier te komen en een heleboel kosten zal drukken!

Zin in de nieuwe stap !

Nu nog even genieten van onze laatste vrije daagjes in de zon !

We zullen wat naar jullie sturen, maar heel de wereld rond duurt lang, dus het zal wel even duren voordat hij aankomt !

Heb geduld daar in de sneeuw, de lente is onderweg! ;)

Fijne Paasdagen!

Cheers en knuffels van ons !!