"Hoe gaat t nu? Al een beetje gewend?"

I have come to accept the feeling of not knowing where I am going. And I have trained myself to love it. Because it is only when we are suspended in mid-air with no landing in sight, that we force our wings to unravel and alas begin our flight. And as we fly, we still may not know where we are going to. But the miracle is in the unfolding of the wings. You may not know where you're going, but you know that so long as you spread your wings, the winds will carry you.

Mijn telefoon staat op stil, maar het herhalende zoemende geluid herinnerd mij aan het feit dat ik gebeld wordt. ding waar ik aan moet wennen, het gebruik van mijn telefoon om gebeld te worden. Betrapte mijzelf er in het begin vaak op dat ik mijn telefoon vergat mee te nemen, uit mijn systeem. Wonderbaarlijk hoe snel dat patroon weer eigen wordt. En ja…daar kies je zelf voor.

Op reis voelde het voelde bevrijdend, om niet in het wereldje van je telefoon te leven. De dingen die daarbuiten zijn vallen je meer op. Gewoon, de wereld zoals hij is, wat direct om je heen is. Tastbaar, bereikbaar en puur.

Goed…ik werd gebeld. Vrijdagavond, 20.00, mijzelf aan het klaarmaken om naar een feestje te gaan. De hakjes, jurkjes en make-up kwamen weer uit de kast, na een jaar hier zo goed als niet mee bezig te zijn geweest. Ook iets wat bevrijdend was, te ervaren dat het allemaal niet hoeft, mensen je leuk vinden om wie je bent en niet om je eruit ziet. Die ervaring was heerlijk, maar feit blijft wel dat het meisje dat er mooi uit wil zien ook een deel van mij is. Een deel waar ik ook van geniet. Het verschil is nu, dat ik nu de keuze heb wanneer ik dat meisje wil zijn….

Oké…ik dwaal weer af, ik werd gebeld.
Een stemmetje aan de andere kant van de lijn, klonk vertrouwd . “Han, ik heb je mening nodig”, crisis, kledingcrisis.” De stem was van het meisje waar ik die avond, opgetut en wel, naartoe zou gaan. Haar feest zou over een uur beginnen en ze wist niet wat ze aan moest trekken. “ To the rescue, ik en er binnen 10 minuutjes”…… Een blij, vertrouwd en warm gevoel bekroop me. Heerlijk dat dit weer kan. Om dit soort kneuterige dingen, direct de fiets op kunnen stappen en bij die persoon kunnen zijn. Gewoon…omdat het kan.

Dat zijn de dingen die ik waardeer en waar ik van geniet, nu ik weer terug ben. Gewoon bij mama op de bank zitten, terwijl zij zich verliest in haar immens moeilijke puzzel en ik daar met een glimlach naar zit te kijken. De “normale”, kleine dingen. Nee, ik verbeter mezelf … dit waren voorheen de “normale” dingen, alleen leken , toen ik aan de andere kant van de wereld , opeens niet meer zo normaal te zijn.

Nu, drie weken verder, betrap ik mijzelf erop, hoe snel je de dingen onbewust weer als normaal gaat beschouwen. Wat een dubbel gevoel met zich meebrengt. Na een jaar reizen kom je thuis en ervaart herkenning, vertrouwdheid in een wereld die jij kent. Een warm, veilig gevoel…

Nu de nieuwheid er weer van af is, gaan de dingen verder zoals het was, zoals het een jaar lang verder is gegaan, terwijl wij weg waren en iedere dag iets anders meemaakte. Iedere dag was anders, iedere dag vulde je zelf in. Je stond op in de ochtend, nog niet wetend wat je ging eten. Dit hing af van de straattentjes, waar je naar op zoek moest. Hier wordt je wakker en je weet wat er in je keukenkastje ligt. De uitdaging die overblijft is de keuze die je moet maken uit hetgeen wat voor je ligt. Het “normale” sluipt erin.

Oké ,eerlijk is eerlijk, dit is op momenten ook erg lekker, alles voor handen hebben en er niet te veel over na hoeven te denken. Maar….voor mij voelt het, alsof ook je brein daar ook naar gaat leven. Het voelt alsof je creatieve denkpatroon krimpt. Mijn hoofd voelt letterlijk en figuurlijk minder, kleiner, minder vrij, beperkter.
Afgelopen week ben ik gaan wandelen. Met als doel de “normale” dingen hier in Nederland, meer te leren waarderen. Gewoon in Nistelrode, op plekken waar ik vroeger dagelijks langskwam, heb ik foto’s genomen van de beelden die ik mooi vond..

Het was koud, maar de zon scheen, het voelde als een lentedag. Foto’s van de reflectie van de zon in een beekje, geel riet tegen de blauwe lucht, ezels die mij aankeken alsof ze mij probeerde te snappen. Van datgene wat gewoon voor mijn voeten lag. Terugkijkend op de foto’s besefte ik mij dat je niet naar de andere kant van de wereld hoeft om mooie kiekjes te maken. Zolang je maar goed om je heen blijft kijken en de kleine dingen, die de plek waar je bent maken zoals hij is, blijft zien. Ik heb dit nodig, om weer vertrouwd te raken met Nederland, met de plek waar ik nu op dit moment gelukkig wil zijn. Gelukkig wil zijn op de manier waarop ik dat op reis ook kon zijn.

Ik geloof erin dat je dit geheel zelf in de hand hebt, alleen ben ik nog op ontdekkingstocht hoe ik hetzelfde creatieve, uitdagende gevoel kan behouden met de mogelijkheden die ik hier om mij heen heb. Wat natuurlijk al een uitdaging op zich zelf is .

“ Ben je al een beetje gewend”? Dat is de vraag die wordt gesteld. Deze vraag krijg ik bijna iedere dag wel te horen en nog steeds kan ik daar geen “ ja” op zeggen. Wat ook nog niet hoeft na 3 weken, maar ik had wel verwacht dat het gemakkelijker zou zijn. Op reis verlangde ik naar het normale van hier, terwijl het normale van hier niet meer zo normaal voelt. Op reis verlangde ik naar het vertrouwde van hier, terwijl het inmiddels op momenten niet meer zo vertrouwd voelt.
Op reis besefte ik mij dat ik aan het veranderen was. Nu thuis, besef ik mij alleen maar meer hoe deze reis mij veranderd heeft. Het heeft me gegeven wat ik nodig had, maar het heeft me ook lessen meegegeven voor thuis. Lessen waarmee ik nu in de praktijk kan brengen, wat ik op reis opgedaan heb. Ik dacht dat het reizen een uitdaging was , het terugkomen voelt op momenten als een grotere uitdaging.

De Hanneke die ging, is veranderd, de wereld waarin ze terugkwam minder….
Waarom het niet zo vertrouwd voelt als dat ik verwacht had?
Omdat de “nieuwe Hanneke”, weer opnieuw haar plekje moet creëren, in een wereld die hetzelfde gebleven is.

Op reis wordt je onbewust gedwongen om voor jezelf te leven, je eigen keuzes te maken, er constant bij stil te staan wat jij wil , wat belangrijk is voor jou en waar het pad wat jij wil volgen naartoe gaat.
De enige waar ik rekening mee moest houden was Justin. Maar ook hierin lagen onze behoeftes vaak op 1 lijn. Op momenten ook niet. Wat we dan moesten doen, was te luisteren naar wat belangrijk was voor jezelf, voor de ander en daar een compromis in te vinden.

Dit was onze reis, we leefden voor onszelf. Je wereldje is erg groot, maar klein tegelijkertijd.
Groot qua dingen die op je pad komen, die je overkomen….klein omdat je je eigen wereldje, wat uit jullie tweeën draait creëert. Minder verwachtingen van anderen. Correctie….jij die verwachtingen bij jezelf schept, door rekening te willen houden met anderen.

Als ik zeg dat de reis mij gegeven heeft wat ik nodig had, heb ik het daarover. Leven voor mijzelf, bij iedere keuze stilstaan of ik dat wil. Bij alles wat ik doe, mij afvragen of het doe omdat ik denk dat het van me verwacht wordt, of omdat ik het zelf graag wil doen. Dat is waar ik op reis de vrijheid en de mogelijkheid voor had. Had ik de behoefte om te delen, deed ik dit. Had ik de behoefte om tijd voor mijzelf te nemen, deed ik dit ook. De anonimiteit , maakt je minder afhankelijk van anderen en visa versa. Je staat in je eigen kracht.

Weer terug in de wereld hier, besefte ik dat ik voorheen veel dingen gewoon maar deed, zonder er bij stil te staan of het mij gelukkiger maakte. Ik gaf mijzelf weg, ik deelde mijn energie uit als cadeautjes met Sinterklaas.
Dit besef maakt niet dat ik dit niet meer zo wil zijn . Er voor anderen zijn, iets voor anderen kunnen betekenen, is ook een stukje van mij wat ik wil behouden, waar ik zelf ook voldoening uit haal en gelukkig van wordt. Hierdoor voel ik mij speciaal. Kijk alleen al naar het werk wat ik deed.
Maar…ik wil er ook voor mijzelf kunnen zijn, zoals ik dat op reis kon. Luisteren naar wat ik wil en daar naar leven. Dit ook naar anderen uiten en anderen de ruimte geven om zo te leven. Verwachten van anderen, wat ik ook wil dat zij van mij verwachten. Anderen zo behandelen, zoals ik zelf behandeld wil worden. Ik geloof erin dat je dit dan terug zult krijgen.

Nu ik terug ben, merk ik dat ( om dit te kunnen bereiken) andere patronen na zal moeten leven. Patronen waar ik zelf aan zal moeten wennen en misschien de mensen in mijn omgeving ook. Ben nog steeds dezelfde Hanneke, dezelfde basis, maar met een net iets andere gebruiksaanwijzing….De bijsluiter ben ik nu zelf aan het opstellen. 

Als je leeft naar wat jou gelukkig maakt, volgt de rest vanzelf…..

X